Gisteren waren we met een groot gedeelte van de groep bij Hart voor Haïti, ik (Michel) dacht te weten waar het was als we maar eenmaal bij Chambrun waren. Ik zat er een beetje naast zodat we de auto twee keer door een modderpoel van het formaat zwembad met Olympische afmetingen heen moesten scheuren (rook wel erg grappig, maar het zweet liep me over mijn rug). Gelukkig had ik een telefoonnummer en konden we na 5 uur rijden het zwaar bewaakte terrein van Hart voor Haïti op.

We werden welkom geheten door Jojanneke, de rechterhand van Johan van Smoorenburg en Johan en Wilcie zelf. Ik heb het ervaren als een weerzien met een goede vriend. Begonnen zijn we met een rondleiding, (ik ben eerst naar de bakkerij gestuurd om naar de nieuwe oven te kijken, ze krijgen hem niet aan de praat). Nou ben ik ook geen bakker maar ik wordt er wel vaker mee geassocieerd maar ik kreeg het eerste programma binnen enkele minuten aan de gang. Toen de groep kwam was de oven volgens het scherm aan het voorverwarmen, maar warm worden ho maar. Ruud heeft gelukkig veel verstand van dit soort dingen en vertelde dat het waarschijnlijk met de ster- driehoek schakeling te maken had die niet goed was aangesloten. Uit een donker, zeer donker, tegen zwart aan donkergrijs verleden herkende ik deze termen wel en wist ze ook te plaatsen en op juistheid te beoordelen. Jammer dat we het niet eerder wisten want dan had Ruud zijn multimeter mee kunnen nemen. Ach, volgende keer dan maar.....

Iedereen was erg onder de indruk van het hele gebeuren bij Hart voor Haïti, het (demente) bejaarden gedeelte, de opvang van straatkinderen, de bakkerij, keuken, scholen (van kleuter tot middelbare school op het terrein)) de enorme kerk..... Tijdens de lunch, ergens halverwege de rondleiding( waar we konden kiezen uit een biertje of een fles cola bij het eten) werd er gesproken over het feit dat hier niemand was overleden en op dat moment vertelde ook onze huisvriend Elisee zijn verhaal, het was schokkend en na het vertellen stortte hij volledig in. Hij is in eerste instantie getroost door zijn 'moeder' Linda, maar vanwege de tijd moest de groep verder en ben ik bij hem gebleven om te praten en hem troost te geven. Na een kwartiertje waren de tranen weg en wilde hij weer verder. We hadden babykleertjes meegenomen die we op Ca-Ira niet konden gebruiken en nog wat baby materiaal waar ze bij Hart voor Haïti weer erg blij verrast mee waren, dat hebben wij vast uit de vrachtwagen gehaald en zijn toen langs de bewaker het schoolterrein opgeglipt. We hebben zelf even in wat lokalen gekeken en hoorden de groep even later aan komen lopen.

Bij het afscheid heb ik een gunst aan Johan gevraagd, we hebben het probleem met de vriendin van Elisee. Johan sluit bij voorbaat niet uit dat hij haar in dienst wil nemen (meer dan waar we hem om vroegen), maar hij wil haar eerst leren kennen. Aanstaande dinsdag is hij in Leogane en zal hij even doorrijden naar Ca-Ira om handjes te schudden, dit samen met Wilcie zijn echtgenote.

Elisee is helemaal blij met deze ontwikkeling en bedankt mij wel 20 keer als we eenmaal uit het zicht van Johan zijn. Langs de gewapende bewakers die ons zeer vriendelijk toeknikken verlaten we het terrein en gaan we op weg naar de muziekwinkel. We hebben 's morgens al geld gewisseld en hebben 32.000 ehhhh Gud (spreek uit goeid of zo) te besteden. Johan wist een winkel maar we zouden wel te laat aankomen. Met een noodgang (ik denk wel 12 km/uur) zijn we naar de winkel gescheurd en troffen hem open aan. We zochten een elektrische gitaar uit, een nieuw keyboard en trommelstokjes en wilden dat voor onze 32.000 ehhh Gud kopen. Natuurlijk was dat veel te weinig en na heel veel onderhandelen konden we alles krijgen voor $ 900,00. We hadden € 790,00 gewisseld naar ehhhh Gud en legden er $ 110,00 bij. Plotseling veranderde de koers en mosten we € 130,00 bij betalen. We besloten het niet te doen, liepen de winkel uit in de hoop dat de eigenaar zich zou bedenken, helaas, hij bedacht zich niet en we gingen in het donker volledig gedesillusioneerd terug naar Ca-Ira. Onderweg terug bedacht Linda een list, zij moest nog dollars wisselen naar Gud en wilde dan onze Gud wel overnemen, wij konden dan met dollars de aanschaffen doen. Morgen (vandaag dus) moesten ze toch weer naar Port au Prince en konden ze de instrumenten meenemen. Dolgelukkig vertelde ik deze oplossing aan de groep die even blij was als ik.

Waldemar ziet het echter niet zitten om dat vandaag te doen, er is te weinig tijd, morgenochtend voordat wij vertrekken is er meer tijd. Ik heb hem onze teleurstelling duidelijk kenbaar gemaakt, wie weet bedenkt hij zich nog.

De bouwploeg is al weer in volle gang, het laatste vlechtwerk van onze ploeg wordt uitgevoerd en ook de kinderwerksters zijn al weer druk aan het voorbereiden voor de groep die ze straks krijgen. Wim baalt dat er geen hout is, hij had zo graag nog wat willen doen, hij is echt een super timmerman hoor, ik begrijp zijn fans volledig!! Het is inmiddels 09.00 geweest en op één persoon na is iedereen zijn of haar bed uit, op zo'n laatste dag moet dat kunnen.

Ik zou nog bladzijden vol kunnen schrijven maar ik geef het maar op,

Morgenochtend nog een stukje voordat we vertrekken en dan mag iedereen zelf de verhalen gaan beluisteren bij zijn of haar groepslid.

Groetjes,

Michel en de groupies...