Op verzoek van Michel nemen wij allen deel aan dit weblog. Vandaag bijt ik als 'eerste buitenstaander''de spits af: Jan Hiensch, 50 jaar, voor het eerst op reis met een missie die meer is dan recreeeren.

Wakker worden in een totaal onbekende wereld,bekaf van de lange reis, het vele wachten, het alweer een formulier in moeten vullen,de eerste confronterende indrukken opgedaan tijdens de reis van het vliegveld naar het kinderdorp. Ik waande me eerder in een Afrikaans land dan op Haiti. De armoede is aangrijpend, het is stoffig, vies en sleets. Van de gastvrouw Lindahoorden we vandaag datdit niet typisch Haitiaans is: we zien een bevolking die het leven weer probeert te herpakken na de bekende traumatische ervaring.

Zo ook in ons jeugddorp. We hebben net een rondleiding gehad...En ook wijvragen ons af: waar moet je in hemelsnaam beginnen? er liggen wat nieuwe fundamenten van het nieuw te bouwen meisjes- en jongensverblijf, een van de nieuw te bouwen gastenhuizen. De ingestorte kerk is 'gestabiliseerd en wordt weer ingebruik genoemen als tijdelijke kerk.

Jammer van de huidige kerk: de mooiste die ik ooit gezien heb: de zuilen worden gevormd door de kokospalmen, elkafgesloten met een kapiteel van kokosnoten, de palmbladeren vormen het dak. Iedereen, groot en oud is op zijn/haar paasbest. Vooral het mooi gevlochten haar, met kraaltjes en lintjes was een prachtig gezicht. Ik voelde me in mijn kleding niet echt op mijn gemak.

Voor vandaag zijn we voor twee keuzes gesteld: We konden kiezen uit de twee manieren hoe je Haiti kunt beleven. Het traumatische Haiti of het caraibische Haiti. Met de ervaring van gisteren kozen we unaniem voor de laatste optie.

Ik sluit hier mijn bijdrage af. Snel de zwembroek aan en op pad met een geweldig team. Ze zullen vast nog wel even bij de auto wachten terwijl ik nu richting het gastenverblijf sprint.

Een hartelijke groet,

Jan