Terugblik
Na een fantastische laatste dag waarin we bijna gehuldigd zijn en we een zeer speciale voorstelling uit het boek Esther kregen voorgeschoteld is het tijd om af te sluiten. Over 20 minuten vertrekken we naar het vliegtuig, we hebben dan 3 uur de tijd om de 45 kilometer af te leggen in een auto die steeds meer kuren krijgt. Geen wonder overigens als je de wegen hier bekijkt, als de kuilen en drempels onder de 15 centimeter blijven is het een vlakke weg, voor mensen die het niet gezien hebben met eigen ogen is het helaas niet voor te stellen.
Tijd voor een terugblik, geheel mijn (Michel's beleving):
Wat was dit een supergroep en wat hebben we veel bereikt!
Nog even een laatste voorstelronde:
Willie, heeft zich ontpopt als een super huismoeder, maakt volgens Leen thuis de beste snert van de hele wereld, en was als ijzervlechtster gewoon helemaal geweldig. Wat een energie zit er in en komt er uit deze vrouw. En wat was ze geduldig met ons. Willie, heel erg bedankt voor deze twee weken!
Else-Marlies (wij spreken dat uit als Else-Maairrlies, (een beetje Anglo-Amerikaans dus) is samen met Hermien een gouden duo. Ze is superlief met de kinderen, stond voor de mannen om 06.00 op om ontbijt klaar te zetten en samen te ontbijten. Wat een heerlijke meid is zij! Else-Marlies, ga zo door en houd onze naam hoog!! Fijn om je te hebben leren kennen.
Hermien was als tolk (dankzij haar giga voorbereiding met de Franse taal) helemaal onmisbaar. Ze had vaak een kritische blik, naar alles inclusief de leiding maar was heel realistisch en heeft zich helemaal aan de omgeving aangepast. Ze zullen je hier heel erg missen, en ik zal je ook missen, je bent een schat!
Ruud heeft voor GAiN Nederland goede dingen kunnen doen, was eerst bouwvakker, later elektromonteur (zeer verdienstelijk!!) en heeft het team 's avonds iedere avond samen gehouden. Een heerlijke teamplayer die zich aanpaste aan sommige deelnemers. Bedankt dat je dit avontuur samen met mij wilde ingaan, ik heb er geen moment spijt van gehad!
Leen was onze verpleegkundige maar natuurlijk ook een bouwvakker. Jammer dat je de laatste dagen minder kon doen, maar je hebt alles gegeven en was een bijzonder waardevolle aanvulling op ons team!
Wim is een fantastische timmerman met een hoge dosis humor die dol is op de biefstukken die hier rondlopen. Dat hij zoveel fans heeft is niet voor niets. Recht voor zijn raap maar altijd oprecht. Ze zullen vast vaak aan je terugdenken als ze op je banken zitten. Wim, hoe zat dat nou met die biefstukjes?? Bedankt ook voor je super humoristische bijdragen op de weblog, ik heb heel erg van je genoten.
Rik heeft samen met Leen de Duitse dames en Ruben (bijna genationaliseerd tot Nederlander) heerlijk vermaakt. Zijn 'schoonmoeder' loopt met hem weg en hij heeft hier naast het bouwen aan de bouw en relaties met mensen vooral zijn relatie met God naar een hoger peil getrokken. Elisee is wat dat betreft een groot voorbeeld voor hem geweest. 'Thuis bad ik nog maar een paar keer per week, hooguit, hier minimaal vier keer per dag, dat wil ik thuis vasthouden' sprak hij laatst naar me uit. Ik ben heel blij dat God je met ons meestuurde man!
Jan.... Tja, wat moet ik daar nog over zeggen, heeft hier zijn sporen denk ik als meeste achtergelaten. Is begonnen met de St.Jan's Kathedraal heeft vervolgens de Rue du Jan/Hokke gestalte gegeven, het Hienschplein voor de kerk aangelegd en alle straten in ons 'bungalowpark'geëffend. Jan, ik heb het als een voorrecht ervaren om jou te mogen leren kennen!
Michel. Ik deed meer aan netwerken dan aan bouwwerken,heb wel geholpen bij het opzetten van het vlechtwerk en geholpen bij de bouw van de St.Jan's, was verder veelvuldig in de keuken te vinden om brood te bakken (later ook aan Else-Maairlies doorgegeven) en was chauffeur van de groep. Ik voelde me met jullie enorm thuis op Ca-Ira en heb weer een stukje van mijn hart achtergelaten.
Wat we in ieder geval al bereikt hebben:
We hebben de St.Jan's geopend, de kerk is op de oude plaats in eenvoudiger vorm herrezen.
Tientallen meters vlechtwerk en beton zijn niet in de laatste plaats door onze neergelegd.
Het kinderwerk is van start gegaan
Er is begonnen met schoonmaken van het terrein
We hebben geïnvesteerd in de muziek hier ter plaatse, een elektrische gitaar, trommelstokjes en een nieuw keyboard gekocht.
De eerste woordenboeken kunnen besteld woden bij bol.com (die leveren toch gratis af??)
We hebben aan alle kinderen een stukje van God's liefde kunnen laten zien door die knuffel, dat kleine stukje extra aandacht en het spelen. De kinderen voelen dat ze iets waard zijn.
Ons bezoek aan dit toch wel getraumatiseerde land is meer dan de moeite waard geweest, we zijn er allemaal rijker vandaan gekomen dan dat we heen zijn gegaan. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, natuurlijk loopt niet alles zoals in eerste instantie is doorgegeven. Maar we zullen deze punten zoveel mogelijk zien te bespreken na thuiskomst zodat ook volgende groepen weer dankbaar werk kunnen doen.
GAiN, bedankt voor deze mogelijkheid,
Heer, dank U wel dat we Uw nabijheid mochten ervaren als we blij waren omdat iets gelukt was, als we gelukkig waren omdat we zoveel mooie dingen mochten zien en ervaren, als we verdrietig waren omdat iets niet gelukt was, en als we intens verdrietig waren toen we hoorden van het verlies dat de familie Hokke, Leen en Willie aan het einde van deze reis te verwerken kreeg. Dank U dat U ons bewaard heeft en ons heeft willen inzetten voor Uw werk!
Een ieder die ons volgde, reacties plaatste en voor ons bad willen we ook bedanken, we hebben dat erg gewaardeerd!!
Hart voor Haïti en Port au Prince
Gisteren waren we met een groot gedeelte van de groep bij Hart voor Haïti, ik (Michel) dacht te weten waar het was als we maar eenmaal bij Chambrun waren. Ik zat er een beetje naast zodat we de auto twee keer door een modderpoel van het formaat zwembad met Olympische afmetingen heen moesten scheuren (rook wel erg grappig, maar het zweet liep me over mijn rug). Gelukkig had ik een telefoonnummer en konden we na 5 uur rijden het zwaar bewaakte terrein van Hart voor Haïti op.
We werden welkom geheten door Jojanneke, de rechterhand van Johan van Smoorenburg en Johan en Wilcie zelf. Ik heb het ervaren als een weerzien met een goede vriend. Begonnen zijn we met een rondleiding, (ik ben eerst naar de bakkerij gestuurd om naar de nieuwe oven te kijken, ze krijgen hem niet aan de praat). Nou ben ik ook geen bakker maar ik wordt er wel vaker mee geassocieerd maar ik kreeg het eerste programma binnen enkele minuten aan de gang. Toen de groep kwam was de oven volgens het scherm aan het voorverwarmen, maar warm worden ho maar. Ruud heeft gelukkig veel verstand van dit soort dingen en vertelde dat het waarschijnlijk met de ster- driehoek schakeling te maken had die niet goed was aangesloten. Uit een donker, zeer donker, tegen zwart aan donkergrijs verleden herkende ik deze termen wel en wist ze ook te plaatsen en op juistheid te beoordelen. Jammer dat we het niet eerder wisten want dan had Ruud zijn multimeter mee kunnen nemen. Ach, volgende keer dan maar.....
Iedereen was erg onder de indruk van het hele gebeuren bij Hart voor Haïti, het (demente) bejaarden gedeelte, de opvang van straatkinderen, de bakkerij, keuken, scholen (van kleuter tot middelbare school op het terrein)) de enorme kerk..... Tijdens de lunch, ergens halverwege de rondleiding( waar we konden kiezen uit een biertje of een fles cola bij het eten) werd er gesproken over het feit dat hier niemand was overleden en op dat moment vertelde ook onze huisvriend Elisee zijn verhaal, het was schokkend en na het vertellen stortte hij volledig in. Hij is in eerste instantie getroost door zijn 'moeder' Linda, maar vanwege de tijd moest de groep verder en ben ik bij hem gebleven om te praten en hem troost te geven. Na een kwartiertje waren de tranen weg en wilde hij weer verder. We hadden babykleertjes meegenomen die we op Ca-Ira niet konden gebruiken en nog wat baby materiaal waar ze bij Hart voor Haïti weer erg blij verrast mee waren, dat hebben wij vast uit de vrachtwagen gehaald en zijn toen langs de bewaker het schoolterrein opgeglipt. We hebben zelf even in wat lokalen gekeken en hoorden de groep even later aan komen lopen.
Bij het afscheid heb ik een gunst aan Johan gevraagd, we hebben het probleem met de vriendin van Elisee. Johan sluit bij voorbaat niet uit dat hij haar in dienst wil nemen (meer dan waar we hem om vroegen), maar hij wil haar eerst leren kennen. Aanstaande dinsdag is hij in Leogane en zal hij even doorrijden naar Ca-Ira om handjes te schudden, dit samen met Wilcie zijn echtgenote.
Elisee is helemaal blij met deze ontwikkeling en bedankt mij wel 20 keer als we eenmaal uit het zicht van Johan zijn. Langs de gewapende bewakers die ons zeer vriendelijk toeknikken verlaten we het terrein en gaan we op weg naar de muziekwinkel. We hebben 's morgens al geld gewisseld en hebben 32.000 ehhhh Gud (spreek uit goeid of zo) te besteden. Johan wist een winkel maar we zouden wel te laat aankomen. Met een noodgang (ik denk wel 12 km/uur) zijn we naar de winkel gescheurd en troffen hem open aan. We zochten een elektrische gitaar uit, een nieuw keyboard en trommelstokjes en wilden dat voor onze 32.000 ehhh Gud kopen. Natuurlijk was dat veel te weinig en na heel veel onderhandelen konden we alles krijgen voor $ 900,00. We hadden € 790,00 gewisseld naar ehhhh Gud en legden er $ 110,00 bij. Plotseling veranderde de koers en mosten we € 130,00 bij betalen. We besloten het niet te doen, liepen de winkel uit in de hoop dat de eigenaar zich zou bedenken, helaas, hij bedacht zich niet en we gingen in het donker volledig gedesillusioneerd terug naar Ca-Ira. Onderweg terug bedacht Linda een list, zij moest nog dollars wisselen naar Gud en wilde dan onze Gud wel overnemen, wij konden dan met dollars de aanschaffen doen. Morgen (vandaag dus) moesten ze toch weer naar Port au Prince en konden ze de instrumenten meenemen. Dolgelukkig vertelde ik deze oplossing aan de groep die even blij was als ik.
Waldemar ziet het echter niet zitten om dat vandaag te doen, er is te weinig tijd, morgenochtend voordat wij vertrekken is er meer tijd. Ik heb hem onze teleurstelling duidelijk kenbaar gemaakt, wie weet bedenkt hij zich nog.
De bouwploeg is al weer in volle gang, het laatste vlechtwerk van onze ploeg wordt uitgevoerd en ook de kinderwerksters zijn al weer druk aan het voorbereiden voor de groep die ze straks krijgen. Wim baalt dat er geen hout is, hij had zo graag nog wat willen doen, hij is echt een super timmerman hoor, ik begrijp zijn fans volledig!! Het is inmiddels 09.00 geweest en op één persoon na is iedereen zijn of haar bed uit, op zo'n laatste dag moet dat kunnen.
Ik zou nog bladzijden vol kunnen schrijven maar ik geef het maar op,
Morgenochtend nog een stukje voordat we vertrekken en dan mag iedereen zelf de verhalen gaan beluisteren bij zijn of haar groepslid.
Groetjes,
Michel en de groupies...
Zomaar een woensdag in Ca-Ira / Leogane
Woensdag
Vandaag weer een mak dagje voor de meesten van ons, de vrachtbus is vandaag in reparatie, Linda Waldemar en Elisee zijn papieren aan het regelen in Port au Prince en zouden een verlengsnoer voor me meenemen voor de geluidsinstallatie. Leen is stuk en slaapt een groot gedeelte van de dag, Rik is ook stuk en ligt het eerste deel van de dag te slapen. Rond 11.00 maak ik hem wakker, we gaan de 'stad' in, even een vader - zoon momentje.
Als we terugkomen hebben onze teamgenoten eten voor ons uit hun mond gespaard, heel lief. 's Middags willen Else-Marie die 's morgens geveld oor hevige hoofdpijn was gaan liggen en Hermien met de kinderen spelen op de afgesproken tijd, maar dat werd bruut verbroken door de 'huiswerkbegeleidster', eerst huiswerk en dan spelen. Het blijkt dat de begeleidster komt op haar (Haïtiaanse) tijd en zich niet stoort aan afspraken om te spelen. Best een beetje jammer maar op Haïti gaat niets als gepland.
Plotseling komen Linda, Waldemar en Elisee weer terug, ik vraag naar de auto en Waldemar verteld dat hij maandag wordt gerepareerd / nagekeken. Ik dacht dat er vandaag een afspraak was? Dat blijkt te kloppen maar als je hier een afspraak maakt met een garage maakt is dat geen afspraak voor reparatie, dat wordt pas maandag omdat we de auto dan pas kunnen missen...
Na het eten wordt er in de ruimte naast ons gezongen, het is niet helemaal zuiver maar het is zo mooi, ze zingen hier vanuit het hart. Ik heb wat video opnamen gemaakt, daar was het wel te donker voor maar we hebben wel het geluid, al lijkt het niet op wat je hier echt hoort. Na ons concert gaat Ruud wat interviews houden met bewoners van het kindertehuis. De verhalen zijn ronduit schokkend, maar gaan we hier niet opschrijven. Één van de dingen die naar voren kwam was dat ze hier nauwelijks muziekinstrumenten hebben, en dat het meeste missen. Jan was al bijna 2 weken op zoek naar een doel voor het geld dat hij had meegekregen, vandaag gaan we kijken of we een nieuw keyboard, een gitaar, drumstokjes en wie weet nog wat anders kunnen verzorgen. Wat zullen ze daar blij mee zijn.
We gaan over een (Haïtiaans) kwartiertje naar Hart voor Haïti en hopen daar over een uur of 3 te zijn, het is immers ruim 50 kilometer rijden.....
We hebben ook thuisblijvers, Willie, Wim en Leen gaan om verschillende redenen niet mee, de een heeft last van zijn rug, de ander kan moeilijk zo lang zitten en de derde wil veel liever betonijzer vlechten, jammer dat ze het missen maar het is prima zo, fijn dat we hier ook mensen hebben die er nog steeds keihard voor gaan!!!
Zo, dat was het even, voor ons vanavond, voor jullie morgen zet ik wel weer wat op de weblog.
Gegroet vanuit een zonnig en heerlijk warm (straks bloedheet) Haïti,
Michel en de groupies
22 november, verveling slaat een beetje toe
We hebben gisteren een wat matte dag gehad, het begon allemaal heel leuk met een ontbijt bij ons samen met het Duitse gezin en hun 'adoptiezoon' Elisee. Oudste dochter Debby (zie ook foto met Leen) was jarig en de jongens hadden ze uitgenodigd voor een ontbijtje. We hadden slingers opgehangen en Debby die naar eigen zeggen niet graag in met middelpunt staat (maar wel straalt bij iedere aandacht die ze krijgt) vond het maar helemaal niks.
De ouders, het zusje Gaby en Elisee lieten duidelijk merken hoe leuk ze het vonden. Onze jongens Leen en Rik hadden een mooi kado gekocht hier, een sierradensetje, ketting, oorbellen en een horloge (waarschijnlijk op batterijen en waarschijnlijk (bijna) leeg) maar het kwam over. Leen mocht tussen de middag 'in Duitsland' eten, Rik wilde liever 'in Nederland' eten, het eten was hetzelfde, Haïtiaanse Lasagne. Een beetje als amarican style piza, net niet dus, de onderkant was zo hard dat je er een bijl voor nodig had om er door te komen, de bovenkant was rubber van een zachtere samenstelling maar de vulling was heerlijk. 's Avonds hebben we met een hele groep in ons verblijf gegeten, Linda had Torten gemaakt en broodjes Gyros gemaakt en we hadden een soort ondefinieerbare pap gekregen als avondeten met broodjes en een soort pannenkoekjes die het midden hielden tussen zoete pannenkoekjes en drie in de pan, maar dan zonder vuling. Het blijft bijzonder hoe ze dat op kolen klaar kunnen maken.
Er was gisteren geen staal, dus op de bouw was het rustig. We hadden niet veel te doen. Ik (Michel) heb de geluidsinstallatie gesloopt, ga hem vanavond, morgen of vrijdag maken. Ik wilde een extra (er waren er al drie)verlengsnoertje toevoegen omdat het snoer te kort was, maar of er nou een snoerbreuk in het laatste snoer zat of dat de tape ergens heeft losgelaten.... ik weet het niet maar hij doet het niet meer. Aan de kroonsteentjes kan het in ieder geval niet liggen want die hebben we niet..... Zou ook zinloos zijn zonder fittingschroevendraaier.
De lijfstraffen die gisteren gezien zijn bij de school kwamen niet christelijk over, als we het oog om oog, tand om tand principe toe zouden passen zou debewuste 'oppasmoeder' de komende acht maanden gevoerd moeten worden vanwege de zweepslagen op haar handen en de komende 4 tot 6 maanden staand werken vanwege de zweepslagen op haar uitstulpende derriere. We willen proberen dit ter sprake te brengen maar moeten een goed moment afwachten. Vanmorgen ging om 04.45 de wekker af in het kantoortje dat grenst aan de damesslaapplaats. Ze kregen hem niet uit, iedere drie minuten ging dat klereding af en ze hebben uiteindelijk uit pure wanhoop ingebroken en de telefoon weggehaald en naar het dagverblijf gebracht. Willie was inmiddels zo wakker dat het ontbijt al om 06.00 klaar stond, de rest van de dames hebben nog even geslapen.
Tijdens het ontbijt hebben we besloten om eerst de lijfstraf bij de eigenaar van de telefoon uit te voeren, en pas daarna gaanpraten om hem af te schaffen :).
Wim heeft gisteren de kansel gerepareerd, uit oude kerkbanken nieuwe weten te maken en hele mooie opbergbakjes voor schroeven gemaakt. Hij is gezakt voor zijn meubelmakersdiploma hier en moet volgend jaar rond dezelfde tijd opnieuw examen doen. Leen wil in maart - april al terug voor een maand (Debby vertrekt in april maar dat heeft er vanzelfsprekend niets mee te maken), Rik ziet een nieuwe reis ook wel zitten, Jan is tegen lijfstraffen en ziet daarom ineens veel minder in deze droom, Ruud en Hermien hebben het reuze naar hun zin hier en doen heel veel goeds, ze laten hier een stukje van hun hart achter maar als ze nog meer reizen ondernemen met GAiN kan dat ook op andere plaatsen gebeuren en dan moet je keuzes maken. Willie weet nog niet of ze vrij kan krijgen van de BAM die haar vast als ijzervlechtster aan gaat nemen na deze reis, Else-Marlies wil volgend jaar ook beslist een reunie hier en ik zou hier het liefste blijven.
Vandaag is er staal en kan er gewerkt worden, mijn ogen zitten weer bijna helemaal dicht, ik 'zie uit' naar een doktersbezoek aanstaande maandag. Onze voeten beginnen ook aardig dik te worden van de warmte maar we houden het nog wel vol tot zondag.
Morgen gaan we naar Hart voor Haïti, Johan Smoorenburg is weer terug van vakantie en we zijn van harte welkom. Jammer dat ik vergeten ben mijn tom-tom mee te nemen, nu moeten we zoeken...
In Holland nog een mooie middag, ik ga proberen nog wat foto's van het verjaardagsfeestje van gisteravond te plaatsen en ga mijn ogen weer dicht doen.
Michel en de groupies....
Ps. waarschijnlijk hebben jullie al gegeven voor de woordenboeken maar niet de juiste code (7008) gebruikt :(. Willen jullie alsnog zorgen dat we geld genoeg hebben om die woordenboeken te geven? Het zou een kroon op ons verblijf zijn. Alvast bedankt!!!!
Stroom
Stroom heeft voor ons hele verschillende betekenissen hier, bij Else-Marlies en Hermien denk je dan aan stromen kinderen die in de rij staan om te mogen spelen, Leen en Rik stromen over van liefde voor de jarige Deborah, Debbie in de Volksmund en haar zusje Gaby, Willie's hart gaat van twee dingen sneller stromen, van staal om te vlechten en van mensen in nood. Wim stroomt over van plezier als hij bedenkt hoeveel mensen er wel niet reageren op zijn proza, en dan met name dat het er meer zijn dan bij anderen, bij Jan stromen de tranen over zijn wangen als hij denkt aan de kerk en de andere mooie dingen die hij heeft mogen doen en beleven en bij Ruud en Michel is stroom onlosmakelijk verbonden met de electriciteit die we gisteren bij een kleine 40 graden hebben aangelegd in de kerk. Het eindresultaat mocht er zijn, gisteravond tijdens de dagsluiting hebben tientallen mensen er al plezier van gehad.
Gisteren was ook de dag dat Jan en Willie 'Dimanche' leerden kennen, hij werkt hier op het terrein, het is niet bekend bij ons of dat (al) betaald werk is, maar hij werkt hard en is heel behulpzaam bij van alles. Jan nam hem mee naar ons verblijf om iest te drinken, de pepernoten die hij aangeboden kreeg verdwenen direct in zijn zak voor de baby (twee jaar). Jan wilde die baby graag zien en samen met Willie is hij naar het schamele huisje gegaan, een paar potjes babyvoeding namen ze ook mee. De familie woont in een klein houten huisje en heeft een zeer kleine woonkeuken en een kleine slaapkamer waar iets van kleding aanwezig is en een tweepersoons bed. Verder is er eigenlijk niets. Vanmorgen werd er al geopperd om geld in te zamelen maar dat durven we eigenlijk niet aan, er zijn hier immers alleen maar schrijnende gevallen en die kunnen we domweg niet allemaal helpen, geef je de een geld dan zal de ander zich ongelijk behandeld voelen. We weten niet wat we hiermee aan moeten. Wel hebben we in overleg met de Duitse leiders van de groep, Linda en Waldemar besloten om ze in onze overvloed te laten delen. Eten dat overblijft sparen we op en geven we aan die familie, samen met wat babyvoeding dat hier ook aanwezig is.
Pastor Anel zal dat minder leuk vinden want hij verheugd zich alijd op mijn brood :)
Aan de kerk wordt nu alleen door Willem gewerkt, hij is een zeer handige timmerman die de kansel gaat repareren. Donderdag gaan we op de een of andere manier naar Hart voor Haïti en de oude basis Chambrun waar we even gaan kijken hoe alles er bij staat. De vrachtbus hier is een beetje stuk en gaat morgen in reparatie, we hopen dat hij morgen weer klaar is en moeten anders een busje of zo huren voor een dag. Het rijden is hier best te doen, ze zijn een tikkie gestoord als ze op wielen zijn maar ik word koud noch warm van een beetje getoeter en begin meestal vriendelijk lachend te zwaaien, dit tot groot vermaak van Elisee die weet hoe anders de Haïtianen het bedoelen op dat moment. Ik heb hem verteld dat ze in Nederland altijd toeteren als ze je aardig vinden en dat ik dan ook altijd terugzwaai...
vannacht ben ik voor het eerst wakker geworden van de kou, het is hier natuurlijk ook winter en het was afgekoeld tot een graad of 23. In Nederland stik je dan van de hitte maar hier wen je daaraan en voelt het fris aan.
Even ter geruststelling, wij hebben hier geen mist, geen wolken maar wel bewolking door verbrand afval. Ze gooien hier alles van zich af, een ander raapt het ooit wel weer op en verbrand het in de open lucht. Je wordt hier gewekt met vieze rook en gaat met diezelfde lucht ook weer naar bed, als roken slecht is voor je longen..... wij weten iets dat erger cq slechter is. Een week in Port au Prince is naar ons idee slechter voor je als een jaar ketingroken.
Naast een vieze rooklucht ruik je onderweg ook de lucht van onze vuilnisbelt maar dan factor 26.... ongeveer en de lucht van de haven van Spakenburg als ze er een jaar niets aan zouden doen. We verlangen allemaal (ook Else-Marlies :)) naar een lekkere douche, zo eentje met warm stromend water waarmee je het vuil en de zweetlucht van je lichaam kunt verwijderen en dat je daarna dan lekker ruikt en een luchtje op kunt doen en zo..... Of een douche waar je onder kunt staan en niet hoeft te hurken, en dan zonder kakkerlakken die je eerst in het putje moet zien te spoelen, begrijpen jullie was we bedoelen? Ach, Else-Marlies, na ons nog een week of 10, moet lukken toch?
ik zal zo nog even een paar foto's proberen op de site te krijgen, het kost heel veel tijd, per foto gemiddeld ongeveer een kwartier. We hebben al van iemand 100 extra foto's kado gekregen, ik meen het als ik zeg dat we dat heel leuk vinden, maar we kunnen ze gewoon niet plaatsen. Mocht iemand ons werk willen steunen op een manier die we heel erg op prijs stellen, en waar wel iets mee kunnen, kijk dan eens op deze website: http://gainhelpt.nu/2011/10/woordenboeken-voor-school-in-haiti/?utm_source=GAiN+lijst+20110203&utm_campaign=00c9cf4551-GAiN_nieuws_201110&utm_medium=email
Het zou een opsteker zijn als iedereen die 20 euro voor een woordenboek zou overmaken zodat we aanstaande vrijdag er nog voor zouden kunnen zorgen.
Ook mensen die alleen op de oproepen van Willem willen reageren mogen hun hart dit keer laten spreken.
Ik beloof dat we een mooie foto zullen nemen en publiceren!
Dan nog meteen maar een oproep, ze zouden hier heel graag met computers willen leren werken. De verwachting is dat er tussen nu en een week of wat permanente stroom is en vanaf dat moment kunnen ze computers gebruiken. Het hoeven geen nieuwe te zijn, als ze het nog maar (een poos) doen. Heeft u zo'n apparaat, geef dit door aan Ronald en Alice Philippo, ronald.alice.gainholland@gmail.com of aan Ruud Speksnijder r.speksnijder@gainhelpt.nu
Alvast heel erg bedankt!!
Groetjes,
Michel en de groupies....
De laatste kerkdienst en ritje naar Port au Prince
Onze laatste kerkdienst hier, de tweede tot nu toe was in de 'herrezen' kerk. Met vele (ook Haïtiaanse) handen en handjes is dit mogelijk gemaakt. Vanmorgen even voor 06.00 uur begon hier de stoelendienst, de banken werden van het 'grasveld' gehaald waar ze maanden hadden gestaan en de kerk in gesleept. Daar waren al kinderen bezig om met de schooldirectrice ballonnen op te blazen, strikken te maken van lint en tule op te hangen. Nadat al het werk was gedaan gingen de kinderen zich omkleden, ik heb ze daarbij 'betrapt', de mooie kleren liggen keurig in een apart gebouwtje opgeslagen en iedereen gaat daar op zondagochtend kort voor de dienst en direct na de dienst naar toe om zich om te kleden zodat ze netjes in de dienst zitten, en daarna de kleren niet vies maken of slijten. Zo'n dienst duurt een uur of twee en bestaat uit een half uurtje woordverkondiging en anderhalf uur zingen.
En zingen kunnen ze, de blijdschap straalt er van af. Direct aansluitend op de dienst deelden we broodjes uit, limonade en lollies. We hadden nog brood genoeg over om een weeshui mee te voeden, dus dat hebben we ook maar gedaan.
Zo meteen gaan we naar Port au Prince om het rijbewijs voor Elisee (zie een van de vorige stukjes) rond te maken, we gaan ook nog even ramptouristen en mogelijk nog een bezoekje afleggen aan een pleegkind van de moeder (87 jaar) van Willie.
Zo, inmiddels zijn we terug uit Port au Prince en hebben we al gegeten. Elisee heeft zijn rijbewijs kunnen regelen, over een week of twee is dat binnen. Het kostte wel een uur wachten in Port au Prince bij een graad of 33 - 35 in de schaduw en wij stonden in de palle zon. Hij was net op tijd, anders waren we echt gesmolten. Het was overigens wel leuk om het leven in de stad zo te zien. Op de heenweg zaten we achter een vrachtwagen die een klapband kreeg, was ook spectuculair om te zien, eerst een giga klap, dan een stofwolk en vervolgens zie je binnen 25 meter zo'n hele band in puin liggen.
InPort au Prince keken de mensen die het voor het eerst zagen hun ogen uit, ze vonden het super indrukwekkend. Er zijn heel veel foto's gemaakt, ik zal ze straks op de weblog plaatsen. Toch heb ik hed idee dat er vooruitgang zit in de situatie, al is het aantal tenten en tentenkampen nog steeds verschrikkelijk. Grappig was het om door de telefoonstraat te rijden, marktkraampjes met tientallen telefoons van alle merken met garantie tot de volgende puinhoop, maximaal twee meter dus.
We moesten ook nog wat diesel meenemen, dat gaat in semi open jerrycans meet in de vrachtwagen, wordt zeer amateuristisch vastgezet dus houd je je hart vast bij iedere hobbel. Onderweg werd het schemerig en toen donker, maar niet iedereen had dat kennelijk in de gaten gezien het aantal vervoersmiddelen zonder licht. Leensgevaarlijk !! Maar ja, in Nederland is mist, ook gevaarlijk :). Er is een klein voordeel aan de duisternis, door hetl,icht van je koplampen kan je de kuilen beter herkennen door de schaduw, als de zon recht boven je staat zoals hier het geval is dan zie je helemaal geen schaduw en komen de kuilen als een grote verrassing, met name naar voor mensen in de achterbak :).
Ik ga de dagsluiting voorbereiden, graag tot later,
Michel en de groupies
Het tweede verhaal van Willem
Waar de verhoudingen zoek zijn
Stel je wilt van Amsterdam naar Utrecht, het is een nationale feestdag en het is 12.30. U komt in Utrecht aan en de winkels zijn dicht, hoe laat bent u dan weer in Amsterdam??2 uur later?? 2 1/2 uur later???
Stel je zit in Leogane en je wilt naar Port au Prince, het is een nationale feestdag en het is 12.30. Je komt in Port au Prince aan en bijna alle winkels zijn open, alleen geen van de drie winkels waar jij je materialen kunt kopen is open. Je besluit terug te gaan. Hoel laat ben je dan in Leogane? 5 uur later :) Dat overkwam ons dus vandaag....
Vanmorgen gingen we naar Port au Prince om boodschappen te doen, de chauffeur was ziek dus mocht ik (Michel, zonder internationaal rijbewijs) rijden. We kochten allerlei levensmiddelen en gingen naar Leogane om daar naar de 'Gamma' te gaan, helaas had die als enige stroomkabel tweelingsnoer, geen kroonsteentjes, geen hanglampen en geen tl verlichting. In Port au Prince, daar moesten we zijn.... De schroeven hadden ook het verkeerde formaat, Wim wilde 45 mm x 4 mm en hier hadden ze allee 45,5 mm x 3,9 mm en daar durfden we natuurlijk niet mee thuis te komen, sommigen onder u kennen Wim en begrijpen ons dus helemaal.
Terug naar Port au Prince dus..... hadden we die schroeven maar gekocht want de winkels waren hier wel dicht. Leendert heeft het laatste stukje (perfect) gereden, wel werden we ingehaald door fietsers, dat wil zeggen, één fiets met twee personen, geen tandem die lekker door kon trappen maar een knul die zijn liefje op de stang had. Wat we al niet vonden op ons pad, scheuren, gaten, kuilen riviertjes...... drempels, soms wel drie (en ik zag er maar twee dus Rik vloog volgens oogetuigen 40 cm omhoog). Ik heb veel tijd gehad om met Elisee te praten, hij is de knul die zijn tweelingbroer verloren is tijdens de aardbeving, hij had bijzondere verhalen en vertelde zijn kracnt te putten uit Psalm 91:15. Wij hebben deze tekst bij de dagafsluiting gelezen en ik mocht zijn verhaal erbij vertellen.
De dag is als wisselend positief ervaren, Jan's meesterwerk is bijna klaar, de pastor wilde een vlonder en heeft die gekregen, voorlopig in de vorm van gebruikte bouwmaterialen en het gebroken kruis van verwrongen staal is klaar en mag bevestigd worden, Tja, de stroom is dus een lastig punt....
Rik heeft zich vermaakt, vond alleen de gratis aangeboden vliegles wat minder. Hermien vond het spelen met kinderen helemaal geweldig, Else-Marlies sluit zich daarop aan en verteld dat ze de tijd volledig vergeten is. Om 17.00 moest ze gehaald worden, wat een verschil met een paar dagen geleden.
Ruud heeft gemengde gevoelens aan de dag overgehouden omdat hij graag de monteur had gespeeld en er geen materiaal was. Wim heeft één van de vier plantenbakken kunnen maken en hoopt dat het morgen beter gaat. Leendert vond het wel aardig, vooral het vrachtbusrijden, hij was alleen verdrietig dat die fietser hem inhaalde. Gelukkig had hij zijn ogen even dicht toen die man met één been langs de auto strompelde...
Willie was weer lekker in de bouwput aanwezig, als de BAM haar ziet krijgt ze vast een baan aangeboden. De bouw is stilgelegd omdat Willie al het staal heeft opgemaakt, op Willies tempo valt geen staal in te kopen.
Als groep hebben we besloten om Elisee een beetje te steunen, hij heeft zijn rijbewijs gehaald maar moet hem nog ophalen, en dat kost hier 1000 Haïtiaanse dollars, $ 125,00. Wij hebben ieder $ 15,00 gelapt en Elisee gevraagd om morgen (zaterdag) of uiterlijk maandag zijn rijbewijs op te halen en een rondje met ons te rijden. Als hij er hier voor had moeten sparen dan zou hij er jaren over hebben gedaan en nu kan hij het meteen regelen. Wat een blijde glimlach heeft die man.
Morgenochtend om 07.00 gaan we weer naar Port au Prince om de materialen te kopen, we zijn dan rond de midda weer terug om circa 200 broodjes te maken.
We ontbijten morgen met anijsbrood en/of kruidenbrood met knoflook, dat staat nu te rijzen.
Tot morgen,
Michel en de rest.....